The best is yet to come

Foto: Christiaan Nieuwlaat

Nog even en dan is het zover, dan mag ik op eigen kracht bewijzen dat het sprookje eindigt met: “and he lived happily ever after”. Ik geloof best dat dit zomaar het geval zou kunnen zijn, maar dat het niet zonder moeite zal gaan weet ik ook.

Met het eindfeest 8 april aanstaande (kom je ook?) in zicht, is er bijna een half jaar aan intensive care voorbij. En in dat half jaar heb ik echt wel de nodige hoogtepunten en dieptepunten gehad. Van blijdschap bij de selectie, tot de “maar hoe dan?” toen in de eerste sessies bleek dat ik niet eens 10 meter kon kruipen. En dat was nog maar het begin.

Wat ben ik blij dat ik het afgelopen half jaar heb mogen doen. Ik ben nu al een aantal kilo kwijt, en nee… ik ga niet zeggen hoeveel, dat blijft een geheimpje voor op het eindfeest, en ben echt mentaal zoveel sterker nu dan toen ik aan het avontuur begon. Daarnaast heb ik ook gemerkt dat ik behoorlijk wat sterker ben geworden, en dat vind ik ook wel erg leuk.

Mijn mooiste ervaring tot nu toe

Het klinkt waarschijnlijk heel raar, maar mijn mooiste ervaring tot nu toe is dat mijn leven erg aan het veranderen is sinds ik begonnen ben aan mijn afvalrace. Ik ben niet meer het timide propje wat eigenlijk graag in de schijnwerpers zou willen staan, maar zich niet durft te tonen omdat ie een slecht zelfbeeld heeft. Nee, nu ben ik steeds meer mijn authentieke echte zelf aan het worden, en ik verdien, net als iedereen, soms een plekje in de schijnwerper.

Dit heb ik vooral aan mezelf te danken, maar zonder de ondersteuning van mijn trainers, de mensen van afvalrace, mijn gezinnetje en de andere afvalrace kandidaten was dit me waarschijnlijk niet zo goed afgegaan.

Maar dit is niet het einde…. dit is nog maar het begin…

The best is yet to come!

Aanmelden nieuwsbrief
Cookieinstellingen