Wat is het afgelopen half jaar snel gegaan… voor mijn gevoel te snel. Het is bijna tijd om zelfstandig door te gaan. Zonder de zijwieltjes en zonder het bloggen… Want dit is blijkbaar mijn laatste officiële blogje gedurende de race. Ik kan me echt nog heel goed herinneren dat ik in oktober gestart ben met de meest confronterende, en meest gevreesde periode van mijn leven. En nu zijn we alweer bijna een half jaar verder.
GEWONNEN!! Hoera!
And the Emmy-award for best performance goes to…. MIJ… én jou én eenieder die de ballen heeft om een belangrijke keuze te maken in zijn of haar leven en daar dan ook de volle 100% of méér voor gaat.
Toen ik afgelopen juni reageerde op een advertentie voor de afvalrace, was ik eigenlijk wel behoorlijk klaar met mezelf en met mijn leven op dat moment. Ik heb dit niet eerder met jullie gedeeld, maar op dat moment was ik zwaar ongelukkig. Ik was pas mijn moeder verloren en ook op andere fronten ging het echt niet goed met me. Kortom mijn leven had voor mij eigenlijk geen waarde. Niets interesseerde me nog. Ik was mentaal helemaal verdoofd en fysiek ging het ook bergafwaarts. Het enige wat me op de been hield was mijn zoontje. Ik wilde er voor hem zijn en ook nog een tijdje blijven. En dat was voor mij de motivatie om te reageren, en daarmee de eerste stap te zetten in de belangrijkste periode in mijn leven tot nu toe.
Die KEUZE, en de stille hoop dat ik mee mocht doen, hebben ervoor gezorgd dat ik de zware, maar super belangrijke, reis van het afgelopen half jaar heb mogen maken. Natuurlijk heb ik veel te danken aan de organisatie achter de afvalrace en aan de trainers bij Physiq, maar de eerste stap is het maken van de keuze om te willen veranderen.
Nu, aan het einde van de afvalrace, ben ik zoveel sterker geworden, zowel fysiek als mentaal, dat ik weer aan het roer sta en zelf de koers bepaal van de reis van mijn leven. Om hier te geraken zijn er echt heel wat mentale barrières moeten sneuvelen. De belangrijkste hiervan is wel de menselijke neiging om al het negatieve te vergroten en het positieve weg te duwen. En dat is niet eenvoudig, maar als je het positieve in de kleine dingen in het leven wilt zien, dan wordt het leven een stuk meer waard. En dat maakt het leven een stuk leuker om te leven.
Bloed, zweet en tranen
De eerste stap was dan wel het reageren op de advertentie (en daarna in spanning zitten of je de kans krijgt die je zo ontzettend hard nodig hebt), pas toen ik uitgekozen werd begon de beproeving pas echt.
Pas als je jezelf ver buiten je comfort zone bevind kom je te weten of je de kracht hebt om voor de volle 100% voor je keuze te gaan. Op het moment dat je jezelf tegen komt, en het echt moeilijk wordt, dan moet je echt kiezen. Heb je de ballen om door te zetten, of ga je terug naar je veilige leventje en geef je op.
Ik heb toen gekozen voor de ingeslagen weg, en heb mezelf letterlijk verboden om terug te kijken op mijn oude “veilige” leventje. Dat was niet meer wat ik wilde, en hoe moeilijk het ook zou worden, ik moest en zou doorgaan.
Dit heeft me best veel moeite gekost, en ben mentaal heel vaak mezelf tegen gekomen. Gelukkig heb ik steun gehad aan de trainers en aan mijn sportmaatjes.
- Meld je gratis online aan voor het eindfeest op zaterdag 8 april in Ulvenhout via de Eventbrite site.
Christiaan en Luelle worden begeleid door CrossFit Zuid en dit wordt mede mogelijk gemaakt door een aantal sportieve partners.
