Het nieuwe seizoen van de afvalrace gaat binnenkort van start, en als deelnemer van afgelopen jaar volg ik het op de voet. Ik wil graag nog een update geven van de veranderingen die ik dankzij de afvalrace heb mogen meemaken in mijn leven. Misschien dat dit je over de streep helpt als je twijfelt om in te schrijven.
Samenvatting (TL;DR)
In de 6 maanden tijd van de afvalrace:
- meer dan 20 kilo afgevallen
- van te strakke broekmaat 42” (stretch) naar goed passend 35” (normaal)
- van mentaal zwak / teruggetrokken naar relatief sterk / niet bang voor de voorgrond
- van sportschool mijdend naar sportschool minnend ( en een hoop leuke mensen leren kennen )
Nu, 13 maanden na de afvalrace:
- nog meer afgevallen
- broekmaat 33” (stretch), en nu alweer aan de ruime kant
- doe nu zelfs burpees omdat ik ze leuk vind
En wat heeft het me gekost?
- mezelf onder ogen durven komen
- duidelijk krijgen wat mijn doelen zijn (want afvallen alleen is nooit het doel op zich)
- leren toepassen wat gezond voor je lijf is, qua voeding en beweging, maar ook qua rust en stress
- Inzet, Volharding, Tranen en VEEL zweet
En de belangrijkste: Het lef om de eerste stap te zetten
Al met al veel minder dan ik op voorhand dacht.
13 maanden terug
Het is nu ruim een jaar geleden (op het moment van schrijven 13 maanden en 3 dagen) dat ik reageerde op de oproep van “De Afvalrace” om jezelf in te schrijven. Eigenlijk met de overtuiging dat ik zeer waarschijnlijk toch niet uitgekozen zou worden, dus lekker veilig. En als ik het zou worden, had ik in ieder geval een stok achter de deur. Dan moest ik wel… Zonder deze stok zou ik het toch niet kunnen.
Ik voelde me op het moment dat ik op de verstuur knop klikte heel apart. Aan de ene kant was ik trots op mezelf dat ik echt een stap heb gezet om iets aan mijn (ronduit slechte) lichamelijke conditie te gaan doen, en aan de andere kant gelijk ook zeer gelaten, want… wie zou uit al de inzendingen nou precies *mij* uitkiezen om aan de afvalrace mee te mogen doen… En gelijk kwam daar ook nog de twijfel bovenop of ik het überhaupt wel zou volhouden.
Aan de bak
Na een paar, laten we zeggen bijzondere, telefoongesprekken met Kevin van Physiq Fitness (Crossfit Zuid) was het Oktober 2016, en ik mocht naar de sportschool komen, omdat ik, samen met Luelle, nog in de race was voor het gesponsorde traject. De dag na terugkomst van mijn midweek weg met vrouw en kind, en ik had het eigenlijk niet meer.. Ik was op van de zenuwen. Gelukkig werd al redelijk snel het verlossende woord gesproken… Ik mocht meedoen, en Luelle ook.
Dus hup, gas op die lolly… de dag erop was de kick-off en de 1e gezamenlijke training met de hele groep afvalrace deelnemers. Dit was ernstig eng. Ik zag dat sommige deelnemers erg te kampen hadden met hun conditie, maar die van mij was echt nog slechter dan die van vele anderen. Wat ben ik mezelf daar tegengekomen.. Zoiets als “spiegeltje spiegeltje IN YOUR FACE; leuk hè… meedoen aan de Afvalrace?” Wat was ik er aan het einde van die dag spuug en spuug klaar mee… Waarmee? Met mezelf! Ik MOEST iets aan mezelf gaan doen… Nu kan ik er niet meer onderuit.. dus doorgaan tot ik niet meer kon was het enige wat ik kon doen.
Het traject
Het is zo’n hoge berg waar je voor staat als je net begint. Zo hoog dat de top niet eens te zien is. Alles in je brengt je aan het twijfelen.. “Dit kán ik toch niet? Al zou ik het willen…” Deze gedachten zijn blijkbaar heel normaal. En er is ooit een wijs man (Lao Tzu) geweest die zei: “Een reis van 1000 mijlen begint met de eerste stap.” En het is waar… Ik kan nu, 13 maanden later, met volle overtuiging zeggen dat de eerste stap, de eerste paar maanden van mijn deelname aan de afvalrace editie 2016, de meest confronterende, moeilijke, maar vooral meest belonende en belangrijkste maanden zijn geweest van de afgelopen jaren, misschien zelfs wel van mijn hele leven.
Gaandeweg wordt het makkelijker
Ik kan natuurlijk alleen maar voor mezelf spreken, maar wat mij opgevallen is, is dat het steeds eenvoudiger wordt om door te gaan. Dat zal waarschijnlijk ook wel mede door het daadwerkelijke gewichtsverlies zijn, maar ook omdat je jezelf van haver tot gort leert kennen. Ook de donkere stukjes van je wezen komen voorbij. En doordat je de confrontatie met jezelf aangaat, leer je jezelf steeds beter kennen, en wordt je niet alleen lichamelijk, maar ook geestelijk veel sterker.
SUPER BELANGRIJK
Ik wil je een goed bedoeld stukje advies meegeven. Als je twijfelt om jezelf in te schrijven, is er één ding wat echt belangrijk is. Vraag jezelf goed af waarom je je zou inschrijven. Als je dit namelijk niet voor jezelf doet, maar bijvoorbeeld omdat anderen vinden dat je iets moet doen, dan gaat het je waarschijnlijk niet opleveren wat je hoopt. Het is namelijk geen makkelijk traject, en er zullen momenten zijn dat je het op wilt geven. Als je het dan niet voor jezelf doet, dan is het moeilijker om door te zetten.
Maar als je het voor jezelf doet, grijp dan nu deze kans met beide handen aan en ga ervoor… “Tot aan het gaatje, en verder!”
