Voor de elfde keer vindt vandaag in Het Vrouwenhofpark in Roosendaal Blommerkinders plaats. Het festival gaat van start om half één. Op een aantal podia worden de jaren zestig muzikaal vertaald en op het festivalterrein worden de roerige tijden van “Make Love, Not War” herbeleefd.
De muziek komt onder andere van Hendrix Alive Project (Jimmi Hendrikx), New Gig In Town (The Eagles) en Woodstock Tribute Band ft the Janis Joplin Songbook. De legendarische Johnny Cash, wiens muziek de laatste tijd in flink wat hernieuwde belangstelling staat, wordt vertaald door Def Americans.
Hoe de jaren zestig er muzikaal precies uitzagen, weet ik als ondergetekende in eerste instantie alléén via de muzikale opvoeding van mijn ouders. Zij trouwden in februari 1967 en ik werd exact 9 maanden en tien dagen later geboren; keurig volgens de katholieke kerk. Als klein meisje ging ik op visite bij mijn opa en oma, waar op zondagen elpees werden gespeeld. De jongere broers van mijn vader, zetten steevast iets van Pink Floyd op, terwijl mijn opa liever naar Boudewijn de Groot luisterde. Dat waardeerde ik, want ik kon tenminste verstaan wat er gezongen werd. Ik herinner me de discussies op allerlei gebied, waarbij ik mijn ogen en oren wijd openhield – ik kreeg een voorstelling van hoe ik me als puber zou gedragen en zou gaan afzetten tegen de gevestigde orde.
Later, in de jaren tachtig, was ik puber genoeg om zelf muzikale voorkeur te ontwikkelen. Ik hing rond op donkere zolders tijdens eindejaarsfeestjes, waarbij ik kennismaakte met muziek van Janis Joplin en Bob Dylan. De jaren zestig waren allang verstreken, maar het gevoél moet hetzelfde zijn geweest: de hele wereld aan mijn voeten en ik weet zelf heel goed wat ik wil, dat hoeft niemand mij te vertellen. Dat het nog behoorlijk wat tijd zou duren, voordat dat gevoel en die attitude écht in mij zat, durf ik achteraf wel te beweren. Goed dat niemand me toen vertelde, dat ik nog weinig wist.
Muziek gaf altijd me altijd richting en maakte dat er achter kwam wie ik was, en vooral hoe ik wilde zijn – vredelievend want iedereen is gelijk en tot slot mijn milde huidige conclusie: “Uiteindelijk zijn we allemaal kinderen van God”. Met dank aan Jac van Dongen uit Etten-Leur.
Het wordt de eerste keer, dat ik naar Blommenkinders ga. Mijn hippie jurk zal wel in de kast blijven hangen en de bloemen in mijn haar zullen toch verwaaien, dus daar begin ik niet aan. Gewoon een lekker warme trui. Paraplu blijft thuis, dan maar nat.
Voor wie er straks ook is: veel plezier! Dat de sfeer, muziek – en okay – het bier goed mogen smaken!
