180° gedraaid, en ik ga echt niet meer terug

Dat ik tegenwoordig met alle plezier van de wereld naar de trainingen bij PhysIQ (zeg: Fysiek) ga, dat is als het goed is geen nieuwtje meer. (Voor wie het gemist heeft, CrossFit Zuid is nu onderdeel van PhysIQ fitness .) Dat ik naast fysiek ook mentaal gecoacht wordt is als het goed is ook niets nieuws. En dat me dat mentale niet helemaal voor de wind gaat, is denk ik ook al bekend.

Dat mijn leven zo'n ommezwaai zou gaan maken was wel een van mijn doelstellingen, maar dat dat zo snel zou gaan gebeuren en met relatief weinig moeite, dat was ook voor mij een aparte gewaarwording. Deze blog wil ik even terugkijken op mijzelf voordat ik aan het traject mee mocht doen, en dat is voor mij behoorlijk confronterend. Deze blog is dus ook een stuk lastiger voor me om te schrijven dan de andere eerdere blogs.

Zoals jullie vast wel weten heb ik voordat ik mee mocht doen aan de afvalrace meerdere keren gepoogd om af te vallen en meer te gaan bewegen. Hier nogmaals een kleine samenvatting.

Ik ben van kinds af aan, een tikkeltje aan de forse kant geweest. Dit leverde me naast lichamelijke problemen ook de nodige pesterijen op. Hoe vaak ik als kind niet ben uitgescholden voor "dikkie dik" of "dik trom", kan ik echt niet meer op beide handen en voeten tellen. Niet omdat ik thuis slecht gevoed werd of dat ze me niet motiveerden om te sporten, maar ik had echt gewoon niets met bewegen. Ik zat liever in de boeken en achter de computer. ( Ja, zelfs toen al... )

Ik heb echt wel een aantal sporten geprobeerd

Maar helaas was het echt alleen maar verspilde moeite en geld. Ik had niet echt de motivatie om te sporten, ik vond er gewoon werkelijk waar niets aan. Om me enigszins te bewapenen tegen de fysieke pesterijen op school, hebben mijn ouders me op Boksen en Judo gedaan. Het enige wat ik daarvan geleerd heb, is dat ik het niet over m'n hart kan verkrijgen om iemand fysiek pijn te doen. Dus dat was helemaal geen succes.

Tijdens mijn pubertijd had ik echt totaal nog geen oog voor meisjes, dus haalde ik ook daar niet de motivatie uit om iets aan m'n overgewicht en fysieke uitstraling te doen. Dit veranderde eigenlijk pas toen ik de 19 jaar gepasseerd was en ging stappen. Ik was hoteldebotel verliefd op iemand die achter de bar in Highstreet werkte, en aangezien ik met mijn toenmalig uiterlijk zeker geen kans zou maken, was ik genoeg geprikkeld om er toch iets aan te gaan doen. En toen ben ik ook behoorlijk wat kilo's kwijtgeraakt. Ik sportte dagelijks een paar uur achtereen, en ik kon alle Les Mills programma's dromen. Een avond bestaande uit fanatiek eerst BodyCombat, gelijk door met BodyPump en daarna ontspannen met BodyBalance was voor mij een eitje. ( Sh*t... dit mis ik eigenlijk toch wel een beetje )

Helaas (of gelukkig, wie zal het zeggen) is het niets geworden met de barvrouw, en ben ik even later mijn huidige echtgenote tegen gekomen. En toen begon het aftakelen.

Ik was in de wolken met mijn vriendin, en aangezien we beiden wel van lekker uit eten gaan hielden, deden we dat ook regelmatig. En ik genoot uit volle borst. Ook soms naar de bioscoop in Antwerpen, en dan lekker aan de nacho's was erg gezellig. We namen het ervan, want we waren gelukkig, en de hele wereld was op dat moment mooi als we maar bij elkaar waren. Natuurlijk ging de verliefdheid over, maar we hadden het nog steeds goed, en langzaamaan kwamen de kilo's die ik er (met veel moeite) afgehaald had weer terug. En deze keer met extra bagage.

Toen we 7 jaar samen waren, hebben we dan toch maar besloten om te trouwen. Klinkt heel gelaten, maar ik had mijn echtgenote al veel eerder gevraagd, en toen NEE gekregen... ( WTF? ja inderdaad... NEE ). Aangezien ik op mijn trouwerij toch wel enigszins goed voor de dag wilde komen ben ik toen weer gaan sporten, en dat ging even goed... en na het trouwen was ik alle motivatie om door te gaan weer kwijt.

Na het trouwen zijn we de gelukkige ouders geworden van een prachtig zoontje. En hij is voor mij de hoofdreden dat ik mee wilde doen aan het traject. We probeerden al op te letten met wat we aten, en hem ook qua voeding goed op te voeden. Alleen bleek tijdens mijn afvalrace dat mijn grote manco het gebrek aan structuur en het nagenoeg ontbreken van groenten te zijn in de maaltijden. Hierdoor is het mij niet gelukt om op eigen houtje kilo's kwijt te raken. Ik heb geprobeerd door op shakes te leven, en minder grote porties te eten, maar het mocht gewoon niet helpen.

De kans die ik heb gekregen om aan mezelf te mogen werken, heb ik met beide handen aangegrepen. Ik heb het echt niet heel erg makkelijk gehad, maar ben wel in de afgelopen 4 maanden 180° gedraaid. Ik ben nu behoorlijk goed bezig met mijn eetpatroon, ik ben blij als ik kan bewegen, ik vind het super leuk om te trainen, maar ook om met mijn zoontje te ravotten. Ik ben werkelijk een ander mens aan het worden. En dit terwijl het vele malen minder intensief lijkt te zijn, dan ik me ooit voorgesteld had.

Natuurlijk zijn er tegenslagen, en natuurlijk heb ik ook momenten dat ik het echt niet meer zie zitten en me het allerliefste volprop met alles wat ik maar kan vinden. Emoties doen rare dingen met een mens, en dat patroon raak je echt niet meer kwijt. Maar nu leer ik om mezelf te bewapenen tegen dit soort situaties, en leer ik hoe ik mezelf niet door dat patroon hoef te laten leiden. En dat is misschien nog wel meer waard dan alleen het afvallen door het sporten.

Ik heb dit al vaker gezegd, maar Kevin, Leroy en Halim, ik ben zo blij dat ik van jullie de kans heb gekregen om aan mezelf te werken. Jullie hebben me de mogelijkheid gegeven om mezelf terug op de rails te krijgen en me weer een stapje gelukkiger te maken. Dankbaarheid klinkt tegenwoordig zo dramatisch, maar ik ben jullie hier erg dankbaar voor. En de andere trainers vind ik natuurlijk ook top.. En ik hoop dat jullie me allemaal nog maar eens een veeg uit de pan geven op de komende trainingen :) Huilend naar huis toch jongens.. ;)

Ik moet dit nog even kwijt... Ik ben pas geleden door een hoop foto's gaan bladeren van een paar jaar oud, en de Chris die ik daar zag was werkelijk aan alle kanten opgeblazen, en doodongelukkig. En het enige wat ik toen dacht, was dat ik zo ontzettend walgde van die persoon. Dat ik in die tijd zo gelaten en ongelukkig in het leven stond, en dat ik me niet meer kan voorstellen hoe ik dat heb kunnen laten gebeuren.

Ik weet 100% zeker dat ik die kant never nooit meer terug op wil gaan. En ik zal die kant ook niet meer op gaan!