Onlangs werd mij gevraagd of ik interesse heb in een financiële job bij een advocatenkantoor in Amsterdam. Mijn broer, woonachtig in de hoofdstad, had mij getipt bij één van zijn vrienden.
Ik was namelijk op zoek naar een nieuwe uitdaging, aangezien Sieben Recreatie is verkocht en mijn werkzaamheden aldaar tot een einde komen. Ik voelde mij vereerd dat ik werd gevraagd voor de functie. Maar, tegelijkertijd ook de gedachte; ‘Amsterdam… niet echt naast de deur…’ Ik woon in Wouw. Een praktische oplossing was het dus niet.
En, ook al bezit de stad schitterende grachten en historische panden, ik heb er mijn hart nooit aan verpand. Amsterdam trekt mij niet. Het stukje Nederland is zo multicultureel dat het amper Nederlands te noemen is.
De voertaal is er regelmatig Engels. Zonder Covid-19 was de stad nu een toeristische hotspot. Massa’s mensen in het Vondelpark, wandelend door de winkelstraten en nieuwsgierig kijkend in de Rosse Buurt waar het oudste beroep ter wereld nog steeds wordt uitgeoefend. Hutje mutje in het café, in de rij voor Madame Tussauds of één van de vele musea. Die drukte benauwd mij. Maar, het is voorlopig even verleden tijd. Het lijkt mij dan ook een verademing voor de inwoners. Rust. Ruimte. Kunnen genieten van het artistieke erfgoed zonder gevraagd te worden ‘wanna take picture, please?’. Nee, even niet in de drukte. Het lijkt mij een periode waarin je echt even kunt bijkomen van een dag hard werken. In de huidige staat van zijn zou ik er prima kunnen toeven. Maar, zodra de stad weer open gaat, ga ik weer verlangen naar het dorp. Na overleg is dan ook besloten om de job in Amsterdam af te wijzen. Al blijft een dagje of een weekendje in onze hoofdstad natuurlijk wel een mogelijkheid.
Column door Claudia Sieben
