Het was weer tijd voor de algemene periodieke keuring van mijn auto, kortweg APK. Een verplichte keuring voor voertuigen om de verkeersveiligheid te bevorderen en het milieu te beschermen, een goede zaak.
Of ik er op wilde wachten, vroeg een vriendelijke man mij terwijl ik de autosleutel van mijn sleutelbos afhaalde.“Dat zou fijn zijn”, antwoordde ik. In dat geval heb ik geen vervangend vervoer nodig en hoef ik niet op en neer te reizen. Meestal tegen de tijd dat ik net weer thuis ben word ik gebeld dat mijn auto gereed is en opgehaald kan worden. Ik wacht hier wel. De vriendelijke man liep met mij naar een wachtruimte. “Wachten kan wel even duren”, zei hij en wees naar het automatisch koffiezetapparaat.
Hij zei nog net niet ‘doe alsof je thuis bent’, maar zo voelde het wel. Ik bedankte de man, schonk mezelf een kopje thee in en nam plaats in de wachtruimte. Op tafel lagen kranten en tijdschriften die gingen over glamour, wetenschap, psychologie, sport en uiteraard auto’s. Ik nam een slok van mijn thee en bladerde door een tijdschrift wat mij vertelde waarom Nederland zo’n fijn land is om in te leven. Eén van de in het tijdschrift genoemde redenen is dat wij in Nederland zo goed asfalt hebben. De wegen zijn hier blijkbaar nergens zo goed onderhouden en geasfalteerd als elders ter wereld. België doet het overigens ook niet onaardig. In het lijstje van fijnste landen om in te leven scoort België een tweede plaats. Dat heeft dan weer niets met het asfalt te maken.
Wachten is vervelend hè
“Goedemiddag!”, riep een opgewekte voor mij onbekende man waarmee mijn concentratie op het tijdschriftartikel afnam. “Zit u hier ook te wachten tot uw auto klaar is?”, vroeg hij. Wat een overbodige vraag dacht ik. Dat leek mij toch duidelijk. Ik glimlachte naar de man antwoordde “Dat klopt meneer, het zal niet zo lang meer duren.” De man pakte een kop koffie voor hemzelf en nam schuin tegenover mij plaats aan tafel. “Wachten is vervelend hè”, zei hij hardop terwijl hij de krant voor zich opensloeg. “Heerlijk kopje koffie met een krantje”, mompelde hij verder. Ik zei, “Wat een luxe hè”.
De man keek mij aan en moest lachen. “Ja,” zei hij terwijl ik achter hem de nieuwste modellen auto’s in de showroom zag staan, “dit is luxe.” Meteen daarop schoot bij mij een oud bekend spreekwoord in gedachten, “Wie het kleine niet eert, is het grote niet weerd.” Wat zoveel betekent als ‘je moet waardering hebben voor het geringe ofwel het kleine’. Deze meneer was het in ieder geval met mij eens.
“Mevrouw Sieben, uw auto is goedgekeurd en staat buiten voor de deur gereed voor u.” Ik nam mijn eigen autosleutel weer terug in ontvangst en liep naar mijn auto die, exact zoals werd gezegd, geparkeerd op mij stond te wachten. Ik stapte in en reed richting huis in mijn goedgekeurde auto waar niets aan kapot is en ik dacht, “Dit is ook luxe!”
Column door Claudia Sieben
