Oké week 4 is achter de rug, en wat voor een week. Een week met eet/snoep uitdagingen in verband met de verjaardag van mijn zoon en een week met een emotionele meltdown en nu eind van de week ook nog ziek geworden.
Op het moment dat ik deze blog aan het schrijven ben, ben ik ziek, het begon woensdagavond en ik dacht een nachtje goed slapen, vroeg naar bed dan is het morgen wel over. Jammer toen ik vanmorgen opstond was het alleen maar erger geworden. Nu denk ik wel dat het heel erg bij dit proces hoort voor mij, ik ben gaan sporten ben anders aan het eten en mijn lijf is zich aan het aanpassen en waarschijnlijk ook aan het ontgiften en ja dat gif moet ergens heen. Ik zit dus vandaag aan veel warm water, thee zodat ik even lekker kan loslaten. Wel baal ik enorm ik heb nu mijn eerste training afgezegd, met zo’n hoofd als ik nu heb kan ik echt niks presteren. Maandag weer fris en fruitig van start.
De verjaardag van mijn zoon
Zaterdag ging ik bakken, twee overheerlijke chocoladetaarten heb ik gebakken want die wilde Bram graag. Zoals ik het altijd deed was het proeven, aflikken van de spatels het lekkerste van een taart bakken. Nou ik kan jullie vertellen ik heb mijn vingers nog niet eens afgelikt, zo trots op mezelf. Zondag kwam er visite en ik had mijn ontbijt naar wat later geschoven zodat ik met de eerste visite lekker koffie mee kon drinken, zonder taart. Eigenlijk ging het heel de dag goed totdat de nootjes op tafel kwamen, toen kreeg ik het moeilijk, ik heb ze niet genomen, maar ik was verbaasd dat ik het met de nootjes moeilijker had dan met de taart. Verjaardag overleven, ik zeg check!
Emotionele meltdown
Dit is de week dat mijn zoon geboren is 15 jaar geleden en ja ik ben nog altijd heel emotioneel in de week naar zijn verjaardag. Dit werd nog eens extra versterkt eerst tijdens het sporten dat ik echt na inspanning moest huilen. Er ging van alles door mijn hoofd “wat heb ik mezelf al die jaren aangedaan”, “waarom heb ik het zover laten komen”, “ik heb nog zo’n lange weg te gaan” en nog meer van dat soort dingen. Gelukkig kan Christiaan me niet alleen goed begeleiden tijdens het sporten hij kan ook nog eens goed luisteren, dank je wel Christiaan, en hij weet ongeveer wat ik meemaak. Eenmaal thuis begon ik weer te huilen, ik was zo kapot van het sporten, ik kon eigenlijk alleen maar huilen ik kon eigenlijk niet goed zeggen wat er door me heen ging. ’s morgens word ik wakker en het is Bram zijn verjaardag dus ik feliciteer hem en geef hem een dikke knuffel en ja daar gingen mijn gedachtes weer “waarom doe ik dit nu pas”, “hoeveel plezier heeft Bram er nu nog van”, ” waarom, waarom, waarom” en ja de tranen waren al daar. Emotioneel gaat het nu wel weer beter, ik weet dat er nog genoeg hobbels en bobbels zullen komen, nou kom maar op ik ben er klaar voor.
Monique en Nadine worden begeleid door PhysiQ Fitness en dit wordt mede mogelijk gemaakt door een aantal sportieve partners. De Afvalrace West-Brabant is te volgen via Facebook en nieuwsbrief.
